lodzkie.pl

Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne zaprasza do wzięcia udziału w otwarciu sezonu 2016 w Łęczyckiej Zagrodzie Chłopskiej, które odbędzie się
20 marca 2016 roku o godzinie 11:00.
Goście zostaną powitani specjalnie upieczonym z tej okazji chlebem, a także innymi przysmakami. Wspólnie obudzimy też wiatrak po zimowym śnie, rozpalimy ogień w kuźni, postukamy młotkiem w kowadło oraz zwiedzimy Zagrodę, słuchając opowieści młynarza, kowala i pana gospodarza.
Serdecznie zapraszamy!

Skansen "Łęczycka Zagroda Chłopska"
Kwiatkówek 26 A
99-100 Łęczyca

W najbliższy piątek Muzeum Sztuki w Łodzi otworzy wystawę "Salon de Fleurus". "Salon de Fleurus" to wystawa podróżująca, przygotowana przez Salon de Fleurus oraz Independent Curators International (ICI) z siedzibą w Nowym Jorku. Od 1992 do 2013 roku Salon był na stałe otwarty dla publiczności przy Spring Street 41 w Nowym Jorku. Od tego czasu wciąż wędruje po miastach na całym świecie.
„Salon de Fleurus” jest współczesną rekonstrukcją paryskiego salonu Gertrudy Stein przy Rue de Fleurus 27, działającego pod tym adresem od 1904 do 1934 roku. Projekt ukazuje i komentuje historię początków sztuki nowoczesnej, skupiając się na jednym z pierwszych miejsc spotkań młodych, zdobywających uznanie artystów, takich jak Henri Matisse, Pablo Picasso czy sama Gertruda Stein. To właśnie w tym miejscu obrazy Cézanne’a, Matisse’a i Picassa, po raz pierwszy wystawione wspólnie, oglądali ówcześni paryżanie i znawcy sztuki zza Atlantyku. Informacje o nowej sztuce Amerykanie rozpowszechniali następnie w swoim kraju, doprowadzając ostatecznie do stworzenia dobrze dziś znanej opowieści o europejskiej sztuce nowoczesnej. Przyjazd "Salonu de Fleurus" do Muzeum Sztuki w Łodzi daje szansę na konfrontację różnych opowieści o początkach sztuki nowoczesnej: narracji parysko-amerykańskiej oraz historii łódzkiego muzeum.

W piątek, 26 lutego, w Muzeum Sztuki zostanie otwarta retrospektywna wystawa Jána Mančuški Najważniejsze zawsze jest niewidoczne.
Prezentowana wystawa to pierwszy w Polsce kompleksowy przegląd twórczości jednego z najciekawszych czeskich artystów, podsumowanie jego poszukiwań twórczych, inspirowanych doświadczeniami konceptualizmu, a także pracą i pobytem w wielu miejscach na całym świecie. Zwiedzający będą mieli okazję zobaczyć rysunki, studia i materiały artysty, a także przyjrzeć się rekonstrukcji post-konceptualnego miejsca pracy Mančuški, które jest alternatywą dla tradycyjnej pracowni artystycznej.
Mančuška (1972–2011) urodził się w Bratysławie, studiował w Pradze i USA, mieszkał w Berlinie. Zadebiutował na artystycznej scenie Pragi w 1990 roku, wraz z innymi członkami kolektywu „Jeździec bez głowy” - Josefem Bolfem, Janem Šerýchem i Tomášem Vaněkiem. Jego działania były swobodnie powiązane z lokalną specyfiką czechosłowackiego konceptualizmu, który reprezentowali tacy artyści, jak Stano Filko czy Jiří Kovanda. Tak, jak wcześniej twórcy grupy Pondělí (Poniedziałek), Mančuška utrzymywał, że jego artystyczna tożsamość wywodzi się z konstrukcji społeczno-kulturowej, która stoi w opozycji do leżącej u podstaw sztuki czeskiej tradycji surrealistycznej i romantycznej. Świadomie łączył także cechy sztuki powstałej przed i po upadku muru berlińskiego. 
Z czasem, w jego twórczości widoczne stały się dwa nurty. Z jednej strony, rozwijał sztukę postkonceptualną, w której interesował się językiem w procesie narracji dzieł literackich, sztuki wideo, performance i filmu. Z drugiej, fascynowały go same historie, często o wymiarze egzystencjalnym. Mančuška, oprócz artystycznej praktyki, zajmował się działaniami na polu teorii sztuki. Zgodnie ze swoimi poglądami, realizując wystawy, instalacje i performance w różnych krajach świata, artysta starał się uchwycić charakter konkretnego miejsca i zgromadzone w  nim doświadczenia historyczne. 

Z okazji 85. rocznicy inauguracji kolekcji grupy "a.r." muzeum zaprasza na spotkanie i dyskusję wokół publikacji "Muzeum Sztuki w Łodzi. Monografia". Dwutomowe wydawnictwo dotyczy nie tylko historii instytucji, ale również zmieniających się koncepcji funkcjonowania muzeum. Wielogłosowa narracja wybrzmiewająca w esejach specjalistów z dziedziny historii sztuki i teorii kultury łączy się z głosami artystów, kuratorów i badaczy, których wypowiedzi stanowią podstawę rozważań nad misją i praktyką Muzeum Sztuki w Łodzi. Ponadto, publikacja prezentuje projekty artystów traktujących dzieje łódzkiej placówki jako punkt wyjścia do własnych poszukiwań.
Uczestnicy panelu dyskusyjnego: Waldemar Baraniewski, Jacek Ojrzyński, Józef Robakowski, Joanna Sokołowska i Jarosław Suchan

13 lutego o godzinie 16.16 rozstrzygnięty zostanie etap wojewódzki 40. Olimpiady Artystycznej, który - z okazji jubileuszu – zostanie połączony z wydarzeniem dla wszystkich olimpijczyków z województwa łódzkiego.

Tematem wykładu będzie skomplikowana relacja reprezentacji wizualnej i "kryzysu uchodźczego" - będzie to komentarz do odmiennych strategii pokazywania (popularnych i artystycznych), ale również refleksja nad statusem obrazowania szczególnego podmiotu: definiowanego przez możliwość i niemożliwość ruchu.

Działalność Kolegium obejmowała spotkania najwybitniejszych europejskich intelektualistów, którzy wówczas – w latach 1937-1939 – przebywali akurat w Paryżu. Ich prace, skupione na obecności mitu i sacrum w społecznej egzystencji, były jedną z ostatnich reakcji na ekspansję mitycznej siły faszyzmu.

Historia sztuki konceptualnej jest po części historią „miejsc wspólnych” łączących ją z poezją konkretną i z filozofią języka. Artyści konceptualni zarówno czerpali teoretyczne inspiracje z analitycznej filozofii języka, jak też samorzutnie przyjmowali analityczną i refleksyjną postawę w stosunku do tworzywa swych działań. Przypadek Andrzeja Partuma jest w tym kontekście o tyle szczególny, że punktem wyjścia był dlań eksperyment poetycki – jak najdalszy od poczucia jasności i werbalnej spójności, zaś teoretyzm i intelektualizm konceptualizmu bywał dlań raczej obiektem kpiny i prowokacji.

Olga Szymula to kompozytorka, artystka dźwiękowa i performerka. Obecnie zajmuje się tworzeniem muzyki elektroakustycznej oraz działaniem performerskim. W muzyce jej uwaga skupia się głównie na eksploracji dźwięku w całym jego spektrum: dynamice, natężeniu i rożnych jakościach. Posługuje się zarówno narzędziami analogowymi, jak i cyfrowymi. Bawi się muzycznymi konwencjami, często łącząc chwytliwe melodie i piosenki z abstrakcyjnymi pejzażami dźwiękowymi i hałasem.
„Byle do wiosny” to cykl wydarzeń, podczas których muzyka styka się ze sztukami wizualnymi – seria spotkań dźwięku z obrazem, działaniem performatywnym, a także ze swoistym rodzajem pojmowania brzmienia jako tożsamego z twórcą. Do cyklu zaproszono artystki odnoszące się w swojej twórczości do muzyki. Dzięki temu potencjał relacji pomiędzy muzyką a sztukami wizualnymi jest eksplorowany i rozpoznawany w praktyce.